«Τριτεύουσες τις λέει ο πολιτισμός μας, κύριε Πέην»

Να σας συστηθώ κύριε Πέην.
Δεν έχει σημασία που δεν είμαι ολόκληρος. Αλήθεια, ποια ήταν η τε-
λευταία φορά που συναντήσατε κάποιον ολόκληρο κύριε Πέην; Εμένα
δε μου συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Συνέβησαν γεγονότα γεωδυναμικά και
αλλαγές. Άνοιξε η Κιβωτός, πνίγηκαν ανώνυμοι οι πιγκουίνοι, το ρήγμα
ταυτίστηκε με την ακεραιότητα κι ο Θεός τέτοια εντολή δεν είχε δώσει.
Συγγνώμη κύριε Πέην, δε σας έδειξα και ταυτότητα, θα με πείτε ανά-
γωγο, σα να μην είμαι Καρχηδόνιος. Σώμα εκτός σώματος, φαλίρισα
κύριε Πέην, αυτό νομίζω χρειάζεται να θυμάστε από εμένα.
Μια παλιά φωτογραφία μου καιροφυλακτούσε σε μια πόλη πολύ μα-
κριά από ’δω, φορούσα αστέρια στο πουλόβερ, ήμουνα σίγουρα εγώ
και μ’ αγαπούσαν τα κορίτσια. Φόραγα φτηνή κολώνια τότε κύριε
Πέην, τα πρωινά αργούσα να ξυπνήσω, η Telesystemet δε μου έστελνε
μηνύματα κι όμως η ύπαρξή μου δεν είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση, αχ
σας παρακαλώ μη μου μιλήσετε ποτέ σας άσχημα.
Είστε παράδοξα ο ιδανικός ακροατής, μιλάτε τους μαιάνδρους, στη
χάση και στη φέξη πετυχαίνω πια κάποιον σαν κι εσάς, να σας τρα-
τάρω κάτι κύριε Πέην ή είστε βιαστικός; Ξέρετε θα έβαφα το σπίτι
μου κύριε Πέην, θα ήταν πιο ωραίο, θα σας έλεγα να μείνετε κιόλας
αν το επιθυμείτε, μα δεν το κάνω γιατί όπου να ’ναι θα το αφήσω, θα
πάω σε δυάρι κύριε Πέην, ναι. Θα το στολίσω, θα το κάνω όμορφο κι
έξω θα βρέχει. Θα σας πω τότε να έρθετε, θα σας κεράσω μπράντυ,
να γίνουμε φίλοι κι εσείς να μου φέρετε έναν καθρέφτη. Σώθηκαν
οι καθρέφτες κύριε Πέην. Είμαστε πια μόνο το ύψος μας, φωνάξαμε
τόσο που μείναμε μισοί.
Ντριν το κουδούνι, να ’στε πάλι, εγώ κάνω την πρωινή γυμναστική μου
τώρα, ένα-δύο-τρία, χοπ, ελάτε πάλι αύριο, τώρα θα πεθάνω κύριε Πέην.