ΝΤΥΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΙΗΜΑ
 
Ποιος σε κρατά, των λέξεων χρυσόμαλλο δέρας
Που χάνεσαι και λάμπεις κόμη της Βερενίκης
Ασθμαίνουσα σχισμή ψάχνω το ανέγγιχτο ν’ αγγίξω
−Ν’ αντισταθεί στο σίδερο ποιος ξέρει;−
Ποιος άνεμος σκορπά του κήπου σου τα άνθη;
Σ’ έρημο τόπο πέταλα σκόρπια μαργαρίτας
Θύμηση κι επιθυμία, σαλεύοντας
Είμαστε ή δεν είμαι
Εγώ ή ο Κανένας
Αγάπα ή ν’ αγαπώ
Θεοί και Δαίμονες μας προσπερνούν ποδοπατώντας
Και όλο κρύβεσαι κάτω απ’ της πόρνης σου την μπούργκα
Βουλιάζουν οι δρόμοι στην Καμπούλ
Φοβάμαι
Πού βρίσκεσαι καλειδοσκόπιο αόμματων
Θριμμάτισε τα κάτοπτρα να δω πίσω απ’ το είδωλο
Μέσα στο τίποτα του τίποτα να μείνω
Ούτις
Ποίηση φανερώσου
Ντύσε μας στο γαλάζιο Ποίημα